Elke wereldstad van formaat heeft z’n eigen marathon. Zo ook Medellín. Die wordt zeer toepasselijk de Marathon van de Bloemen genoemd, omdat Medellín ook de stad van de eeuwige lente heet. Vanwege het geweldige klimaat: niet te warm en niet te koud.
Ik loop normaal gesproken drie keer per week, maar niet zo lang, iets van anderhalf uur. Dan leg ik minder dan tien kilometer af, want het gaat dan bergop, dat weer wel. Mijn overmoedigheid werd nog in de hand gewerkt door het succes van mijn deelname van vorig jaar. Het verschil was echter dat ik toen de 10 kilometer race liep. Die kon ik toen makkelijk uitlopen, zonder al te veel moeite te doen of af te zien. Mijn tijd vond ik toen ook niet slecht; ik was net binnen het uur gebleven.
Je kunt dus wel zeggen dat ik op pure wilskracht de race heb uitgelopen, ook met een heel slechte tijd (2 uur en veertig minuten!!). Ter vergelijking, de winnaar van de hele marathon was een Keniaan, die deed er iets meer dan twee uur over, over het dubbele dus van mijn afstand!
En natuurlijk moest ik de race wel afmaken, al was het alleen al maar omdat mijn vrouw en nog wat familieleden me stonden op te wachten bij de eindstreep. Mijn zwager uit Bogotá deed ook mee, maar die was ik al na precies één kilometer na de start uit het zicht verloren. Maar ja, hij is een getrainde hardloper, die heeft de marathons van Chicago, Boston, Parijs, New York, Athene en nog zo wat wereldsteden gelopen.
Ik was blij dat ik eindelijk de eindstreep in zicht kreeg, ik denk dat ik echt niet veel verder had gekund.
De rest van de week kon ik nauwelijks lopen, vanwege de spierpijn. Maar ik blijf erbij, sport is gezond, en volgend jaar doe ik zeker weer mee. Misschien wel de hele marathon.
Schaf hier de boeken van Nico Verbeek aan bij Bol.com
Nico Verbeek
*Eerder verschenen in La Chispa
