In de rubriek Nederlander in Colombia spreken we met Nederlanders die naar Colombia zijn gegaan of terecht gekomen en die daar hun ‘pan’ verdienen. We spreken hun over hun werk, passies, leefomgeving en kijk op Colombia. Deze keer spreken we met een schrijver die blogberichten schrijft over Colombia en die dit anoniem doet. Hij heeft zichzelf de naam ‘Omega’ gegeven.
Wat is uw naam en beroep?
Mijn pseudoniem is Omega en mijn werk bestaat uit zwemmen , veel lezen en een blog bijhouden. De blog gaat over mijn leven in Colombia en mijn kijk op deze voor mij Nieuwe Wereld. Kuifje in Colombia met een knipoog.
Hoe lang woont u nu in Colombia?
Wij (mijn vrouw en ik) wonen sinds 25 januari 2009 in Colombia en dan om precies te zijn Medellín.
Waarom schrijft u zowel uw blog als dit interview anoniem?
Ik ben anoniem begonnen in 2009, omdat Medellín op dat moment niet ongevaarlijk was. Zeker niet waar we toen woonden: de para´s stonden bijna voor de deur en wilden weten wie we waren. De lijken lagen op de stoep, ik heb ze niet gezien, maar om de zoveel dagen kwam er wel weer een verhaal over een moord. Er gebeurde toen in 2009 erg veel. 2200 moorden dat jaar, althans officieel.
En om toch een beetje een voorzorgsmaatregel te nemen scheef ik anoniem. En dat doe ik nog. Toevallig hoorde ik via via dat er in die wijk nu pas een stel Nederlandse communisten is gevestigd. Niks tegen communisten. Maar ze grijpen helaas nogal snel naar de machetes en AK47´s .
Overigens bedrijf ik geen diepte-journalistiek , ik kom niet te dicht bij gevaarlijke onderwerpen, bijvoorbeeld dat mijn overbuurman bij de maffia werkt. (wat waarschijnlijk wel het geval is haha).
Hoe wordt uw blog gelezen?
Ik weet niet hoeveel volgers ik heb. Een stuk of 10-15 staan er geregistreerd, maar daarnaast heb ik circa 150-200 vaste bezoekers iedere dag op de blog. En iedere week wel reacties, soms meerdere per dag. Ik moet overigens even zeggen dat de facebook-pagina Colombiaans.nl een leuke pagina is en erg informatief. Ik kijk uit naar de nieuwe website.
Hoe bent u in Colombia terecht gekomen?
Ik ben hier terechtgekomen met een vliegtuig, omdat mijn vrouw hier vandaan komt. Was ze in Soedan geboren was de kans groot geweest dat we in Soedan waren gaan wonen. Hoewel ik betwijfel of ik dan een blog was begonnen. Wij woonden in Nederland en het initiatief te verhuizen kwam van mij. Ik had geruime tijd in Nederland gewoond. Menselijk gesproken het grootste deel van mijn leven, aangenomen dat ik geen 120 word.
Uitgaande van het principe “Je leeft maar één keer” vond ik het interessant om in Colombia te gaan wonen. Mits natuurlijk veilig genoeg, want mijn eerste kennismaking met Colombia (Medellín) was traumatiserend met doodsbedreigingen en de FARC op de straat in de stad. Dat was in 1996.
Maar toen wij in 2004 terugkwamen was het een stuk veiliger geworden. Je kon gewoon wandelen in de stad en we konden reisjes maken die in de jaren 90 niet te doen waren. Vanaf dat bezoek aan Colombia groeide langzaam het plan te gaan verhuizen zodra dat kon. Dat hing van familie-omstandigheden af en natuurlijk of het veilig bleef in Colombia. Want die garantie heb je niet. In 2007 was de keuze definitief gemaakt en troffen we alle noodzakelijke voorbereidingen voor de grote oversteek.
Wat doet u om uw pan te verdienen en in het dagelijkse leven?
Ik verdien mijn brood met zwemmen, wandelen door de stad en de blog.
Wat hebt u gezien in Colombia?
Ik heb veel gezien. Maar ik heb minder gezien van het land dan menig Nederlandse backpacker. Als ik soms lees waar die mensen allemaal heen gaan…. Tja Nederlanders komen overal.
Maar ik heb veel gezien in de zin, dat ik veel zaken zie die voor mij nieuw waren en mij soms nog steeds verrassen. Hoe veel mensen zich een houding hebben weten aan te meten ten gevolge van al het geweld dat ze in hun leven hebben meegemaakt. Ik zie hier ook , zij het in totaal andere omstandigheden , de betekenis van waar Primo Levi over schreef “Is dit een mens?”, het gedrag van mensen onder extreme omstandigheden. Want ja hier was het geweld jarenlang extreem.
Dat heeft de meeste mensen voorzichtiger gemaakt. En anderen vreselijk brutaal. alsof ze de koning in de straat zijn, wat ze feitelijk ook zijn. De heer Pablo Escobar heeft deze stad en haar cultuur grondig kapotgemaakt. Natuurlijk zie ik ook de verandering in Colombia en in Medellín. Meer veiligheid betekent ook meer vrijheid. En meer ambitie. De jongeren , die zich het geweld van de jaren ’90 nauwelijks kunnen herinneren (of helemaal niet hebben meegemaakt) vertonen ander gedrag. Zijn mondiger en hebben andere behoeftes.
Dat is wat ik zie in Colombia. Een sterk veranderende samenleving. Ten goede? Nou dat is ook iets waar ik me meer en meer van bewust ben geworden. Colombia was in de jaren ’50 een (vergeleken met Nederland) een rijk land. Maar met de oprichting van de guerrilla en later de drugsmaffia is het met dit land bergafwaarts gegaan. Bij technische ontwikkeling kan je inderdaad zien dat mensen meer beheersen, tot meer in staat zijn. Maar cultuur is niet iets dat beter of slechter wordt. Ik ben in Colombia mijn vooruitgangsgeloof, zover ik dat had, kwijtgeraakt. Hegel en Marx kunnen naar de prullenbak. Het Paradijs op Aarde bestaat niet en zal er ook nooit komen. Mensen in Nederland mogen heel blij zijn met de vrede die er de afgelopen 70 jaar is in West-Europa. Maar ook dat is tijdelijk: hier is de oorlog de regel en de vrede de uitzondering. Zoals in veel landen. Voor mij is leven in Colombia een leerschool.
wat trok u aan in het land?
Colombia is een interessant land om in te wonen, omdat ik wil ervaren hoe het leven hier is. Ervaren of te leren kennen van andere mensen. En iedere dag leer je weer bij. Ook leer ik een andere taal en ik leer op mijn manier me aan te passen aan gewoontes die ze hier hebben, of op zijn minst tolereren.
Doe je dat niet, dan zal je snel weg moeten zijn, want Nederlanders zijn hier in de minderheid.
Een kip-saté zit er niet in bij de snackbar en ook het brood is hier een probleem. Maar de bandeja paisa is heerlijk en ook de echte arepa´s (handgemaakt) zijn niet te versmaden. De afstand van 8500 kilometer met Amsterdam , 13 uur vliegen, is in cultureel opzicht veel groter en dus ook interessanter. Verder is het klimaat hier ideaal. Hier is het vrijwel altijd korte-broeken-weer. En je kan iedere dag in het zwembad zitten.
Welke concrete verschillen merkt u in vergelijking tot uw aankomst en nu? Dan bedoelen we op het gebied van onder andere politiek, instelling mensen, meningen e.d.
Als immigrant heb je een paar handicaps. Allereerst de taal. Ik heb geen grote talenknobbel, ben een Bêta-man. De eerste twee jaar kon ik de dames van de televisie nauwelijks verstaan. Het accent hier is anders dan in Spanje. Dat kan ik nu wel.
Je komt hier met bepaalde gedachtes over het land. De mensen zijn aardig en het land is goedkoop en er is een mooie natuur. Als toerist is dat ongetwijfeld waar. Als je hier woont zal je merken dat de mensen hier net zijn als in Nederland. Sommigen zijn aardig anderen niet. En Colombia is in menig opzicht niet goedkoop. Een half brood kost bijna 2 euro. De mooie natuur blijft natuurlijk. Maar je gaat de zaken wel wat scherper zien. De natuur in Medellín is er helaas nauwelijks meer en krijgt weinig aandacht.
En dan als je hier langer woont merk je dat je kennis te kort komt over de (recente) geschiedenis. Je zal nij moeten lezen om te “begrijpen” (beter gezegd interpreteren) wat die geschiedenis inhoudt. Gelukkig heb ik dan nog mijn vrouw die er soms iets van weet. Maar ook lang niet altijd. Want die heeft ook lange tijd in Nederland gewoond. Dus ook voor haar zijn dingen soms nieuw. Internet is dan een fantastisch middel je kennis te verbreden. En natuurlijk kranten lezen en het nieuws op TV volgen.
Je gaat kritischer worden, omdat je in de loop van tijd zaken beter gaat doorzien. In het begin is alles nieuw.
De geschiedenis van Colombia begint voor mij op 25 januari 2009. Maar hoe langer je hier woont ga je meer begrijpen van de problemen die de mensen hier hebben. Maar ook leren doorzien wanneer iets waar is en wanneer je twijfels moet hebben. In het begin dacht ik echt dat hier bijvoorbeeld weinig corruptie voorkwam. Ik vergeleek het met Soedan, waar ik enige ervaring heb opgedaan. En daar was het eenvoudiger voor een toerist als je bevriend was met de directeur van het vliegveld.
Hier niets van dat gesjacher bij de douane. Maar later zag je de manipulaties van mensen met geld. De oneerlijkheid. Die is soms zo groot dat het verontrustend is. Anderzijds: ik ken hier veel mensen die de gastvrijheid zelve zijn. En ook mensen die me zo geholpen hebben, zoals ik in Nederland nog nooit heb meegemaakt.
Wat vindt u van Colombia?
Colombia is een mooi land en herbergt nog steeds veel natuur. Maar het is ook een land met zo ontzettend veel problemen die niet in een paar jaar zijn op te lossen. Dat gaat van constante afbraak van de natuur door mijnbouw en veeteelt , tot grote problemen in de naaste toekomst met een tekort aan drinkwater en de gevolgen voor dit land van de klimaatverandering. En natuurlijk het gebrek aan vrede in dit land. Ofwel de overvloed aan onveiligheid. Dit zijn problemen die niet 123 zijn op te lossen. Dat gaat decennia duren. En voor sommigen zal dat te lang duren, maar ja wat doe je er aan?
Heeft u een missie?
Mijn blog heeft een intrinsieke en een extrinsieke waarde . De blog noodzaakt mij om me in het nieuws van de dag te verdiepen en zodoende kennis te vergaren over dit land en deze intrigerende stad. Daarnaast geeft het me voldoening als ik een geslaagde blog heb geschreven. Schrijven is ook een vak apart. En leuke reacties stimuleren me nog meer. Ik heb een leuke lezersclub die me zo nu en dan voeren met nieuws en ook dat stimuleert- Trots speelt bij mij minder een rol, hoewel ik wel regelmatig trots ben als mensen mij schrijven dat ze het zo leuk vinden de blog te lezen en zich erin herkennen. Één van de leukste reacties was onlangs van een Colombiaanse vrouw uit Cali, die me schreef dat daar een hele club Colombianen mijn blog volgt (via de Google vertaler) en erg enthousiast zijn.
Overigens is die Google vertaler niet altijd een goed idee. Maar ook persoonlijke verhalen van mensen in problemen, waarbij ik een warm gevoel kreeg als ik in de gelegenheid was mensen direct te helpen.
Maar ook de extrinsieke waarde is van belang. Uiteindelijk leer je ook mensen kennen door de blog. Soms klikt dat. En een aantal keren heb ik ook daadwerkelijk Nederlanders kunnen helpen die in de problemen waren geraakt. Daar zijn heel goede vriendschappen uit ontstaan. Dat is mij heel veel waard. Mensen schrijven me regelmatig voor adviezen als ze de blog hebben gelezen en een heel enkele keer gebeurt het dat mensen ons bezoeken met plannen in Colombia.
Een doel van de blog de informatie over dit land wat te verbreden. Nieuws , ook klein nieuws, aangevuld met persoonlijke voetnoten. Bij de Nederlandse journalistiek is berichtgeving over Colombia helaas maar al te vaak beperkt tot Pablo Escobar, Tanja en de FARC en de cocaïne. Ook bij langere artikelen moet ik soms constateren dat de schrijver het land en de mensen zelf nauwelijks kent en ook niet de moeite neemt iets dieper te graven. Natuurlijk zijn er altijd 2 meningen over alle zaken: de mening van mij en de verkeerde mening.
Verlangt u terug naar Nederland?
Nee ik verlang niet naar Nederland. We gaan er wel naar toe, voor visites aan vrienden en bekenden. Maar het wordt dan wel een bezoek aan Europa . Ook buiten Nederland hebben we goede vrienden en Europa is mooi.
Nederland ken ik behoorlijk goed. Maar het is en blijft een heel mooi land. En als je wat langer in Colombia woont ga je dat nog beter inzien.
Wat mist u het meest in Nederland?
Van Nederland mis ik de goede organisatie van alles. Mensen die hun afspraken nakomen. De overheid die de wet volgt en als er wat is daar ook zoveel mogelijk aan doet om het te verbeteren. Ik mis soms de seizoenen. Die sneeuw bijvoorbeeld. En de herfst met die fraaie kleuren. En ook de wandeling langs de dijk, waar we woonden. De fiets. De rust. Want alles is stil in Nederland. Zelfs de Lijnbaan is als een straatje langs een rusthuis vergeleken bij El Hueco in Medellín.
Als ik in Nederland ben mis ik de warmte van Medellín. En mijn zwembad. En natuurlijk de mensen die ik hier (in Colombia) ken.
